രാജാവിനെ സ്നേഹിച്ച ദാസി പെണ്ണ് പാർട്ട് 3 




പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ  അവൾ കിടക്കയിൽ നിന്നു എണീക്കാൻ കൂട്ടാക്കീലാ... അങ്ങനെയേ  കിടന്നു...

താൻ ഇന്നലെ രാത്രി ഉറങ്ങിയായിരുന്നോ... അറിയില്ലാ.... 

മനസിലെ  ഭാരം... അത് കൂടുന്നതല്ലാതെ കുറയുന്നില്ല...ആകെമൊത്തം ഇരുട്ടായതു പോലെ...

ഒന്നും ചെയാൻ തോന്നുന്നില്ല.. അല്ലെങ്കി തന്നെ ഇപ്പൊ എന്തെങ്കിലും ചെയ്തിട്ട് എന്തിനാ.. ആർക്കു വേണ്ടിയാ..

ഏറെ നേരമായിട്ടും അവൾ എണീക്കാതെ വന്നപ്പോൾ അമ്മമ്മ  പിന്നിൽ വന്നു ആരാഞ്ഞു......

"എന്തേ പറ്റിയെ ?? കുട്ടി  എന്താ എണീക്കാത്തെ?? പണിക്കു പോണില്ലേ ??"

'ഇല്ലാ'... അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ മറുപടി പറഞ്ഞു... 

"സുഖമില്ലേ??".. അമ്മമ്മ വിടാൻ ഭാവമില്ല.. അവളുടെ അടുക്കൽ വന്നു നെറ്റിയിലും കഴുത്തിലും ഒക്കെ കൈ വെച്ച് നോക്കി... 
" ചൂടൊന്നും ഇല്ലാ"... 

'ഒരു മേലുകാച്ചില് പോല്ലേ'... അവൾ എങ്ങും തൊടാതെ പറഞ്ഞു...

'എന്നാ ഇന്ന് വിശ്രമിക്കു... കാര്യക്കാരനോട് പറഞ്ഞോ??'... അമ്മമ്മ വക അന്വേഷണം...

കൊട്ടാരത്തിലെ പണിയൊക്കെ നിശ്ചയിച്ചു ഓരോരുത്തരെ  കൊണ്ട് ചെയ്യിച്ചു അവരുടെ മേൽനോട്ടം വഹിക്കുന്ന ആളാണ് കാര്യക്കാരൻ ....

'ഇല്ലാ'... നിസ്സംഗഭാവത്തിൽ അവളുടെ മറുപടി...

'സാരയില്ലാ... ഞാൻ പോകുന്ന വഴിക്കു പറഞ്ഞോല്ലാം... ഇന്ന് വിശ്രമിച്ചോ... കഴിക്കാനുള്ളത് മൂടി വെച്ചിട്ടുണ്ട്...ഞാൻ പറ്റുവാണെങ്കി നേരത്തെ വരാൻ നോക്കാം'... അമ്മമ്മ ഇറങ്ങാൻ നേരം പറഞ്ഞു...

'വേണ്ടാ... കുറച്ചു കിടന്നാ ശെരിയായി കൊള്ളും'..

ശെരി എന്ന മട്ടിൽ തലയാട്ടി അമ്മമ്മ ജോലിക്കു പോയി.. വീട്ടിലെ ഓരോരുത്തരായീ അവരവരുടെ  കാര്യം അന്വേഷിച്ചു പോയി... 

അവൾ വീട്ടിൽ തനിച്ചായീ... 

എന്തൊരു ശൂന്യത.. 

താൻ ഇനി എന്തിന്നു... തനിക്കു ഇനി എന്ത്... 

എല്ലാം തീർന്നില്ലേ... 

ഇത്രയും കാലവും മനസ്സിൽ കൊണ്ട് നടന്നു... എന്തിന്നു വേണ്ടി ആയിരുന്നു... ആർക്കു വേണ്ടി ആയിരുന്നു... 

താൻ ഒരു പൊട്ടി... ഇത്രയും സ്നേഹിച്ചിട്ടു അവസാനം... 

അവൾ സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ ആവാതെ പൊട്ടി കരഞ്ഞു... 

എത്ര നേരം കരഞ്ഞു എന്ന് അവൾക്കു നിശ്ചയമില്ല... 

കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു ഒടുവിൽ അവൾ തളർന്നു... 

എന്നിട്ടും സങ്കടം തീരുന്നില്ല.. 

അവൾ എണീറ്റ് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കാൻ തുടങ്ങി... 

ലോകത്തോട് മുഴുവൻ അവൾക്കു ദേഷ്യവും വാശിയും തോന്നി... 

ദൈവം തന്നെ കൈവിട്ടു... 

അതിനു ദൈവം ഇല്ലല്ലോ... ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കി തനിക്കു ഇങ്ങനെ സംഭവിക്കുമോ ??

ആർക്കും ഒരു ദ്രോഹവും ചെയാതെ മാന്യമായീ ജീവിക്കുന്ന ആൾക്കാരുടെ കൂടെ നിൽക്കാതെ അവരുടെ ഉള്ളു പൊള്ളുമ്പോ നോക്കി നിന്ന് രസിക്കുന്നതിന്നെ ഒക്കെ എങ്ങനെ ദൈവംന്നു വിളിക്കും... അത് ചെകുത്താനാണ്...

കൊട്ടാരത്തിലേക്കു പണിക്കു പോകണ്ടായിരുന്നു... അതെല്ലേ... ഇങ്ങനെ ഒക്കെ സംഭവിക്കാൻ കാരണം.. 

ഏറെ  നേരം അവൾ വെറും തറയിലെ തണുപ്പിൽ കിടന്നു... 

ഇപ്പൊ അങ്ങ് മരിച്ചു പോയിരുന്നെങ്കി... ഈ സങ്കടകടലിൽ  നിന്ന് മോചനം കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ.. ... 

അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് ജലകണങ്ങൾ ധാരധാരയായി ഒഴുകി...

ഇത് എന്തൊരു വിധിയാണ്..... 

ഇതിൽ നിന്ന് താൻ ഇനി ഒരിക്കലും കര കേറില്ലേ....

ഇതിനു വേണ്ടി ആണോ താൻ ഇത്രയും നാൾ അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹിച്ചത്...

ഇത്ര മാത്രം താൻ അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നുവോ?? 

അല്ലാതെ ഇത്രയും വിഷമം വരില്ലല്ലോ...

സ്നേഹമോ?? 

ഇതാണോ സ്നേഹം? 

അവൾ സ്വയം ചോദിച്ചു...

സ്നേഹിക്കുന്ന ആളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു നല്ല കാര്യം നടക്കാൻ പോകുമ്പോ ഇങ്ങനെ ആണോ വേണ്ടത്?? 

താൻ പിന്നെ എന്താ വിചാരിച്ചതു... 

തൻ്റെ മനസ് കണ്ടറിഞ്ഞു രാജാവ് വന്നു, തന്നെ വേളി കഴിച്ചു കൂടെ കൂട്ടുംന്നോ ...

ഉവ്വോ... അതാണോ.... താൻ ആഗ്രഹിച്ചത്... പ്രേതീക്ഷിച്ചതു ... സ്വപ്നം കണ്ടത്...

അതോ ... ഇത് പോലെ എന്നും മുന്നോട്ട് പോകുംനോ ...

എന്തായിരുന്നു തൻ്റെ മനസ്സിൽ ?? 

താൻ സ്നേഹിക്കുന്ന ആളിന്റെ നന്മ... അവരുടെ സന്തോഷം... ആരോഗ്യം... സമാധാനം... ദീർഘായുസ്സു... 

ഇതൊക്കെ ആഗ്രഹിച്ചാൽ... അതിന്നു വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചാൽ ...അംഗീകരിക്കാം...

അല്ലാതെ... അവർ തന്നെ തിരിച്ചു സ്നേഹിക്കണം... താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് പോലെ ഒക്കെ തന്റെ അടുത്ത്  പെരുമാറണം.. തന്നെ സന്തോഷിപ്പിക്കണം... എന്നൊക്കെ വിചാരിക്കാൻ പാടുണ്ടോ?? 

സ്നേഹിക്കുന്ന ആളിന്റെ അടുത്ത് ഇങ്ങനെ ഉള്ള വ്യവസ്ഥകൾ വെയ്ക്കാൻ കൊള്ളുമോ ?? 

ഇതാണോ സ്നേഹം???

മേടിക്കൽ ആണോ സ്നേഹം?? കൊടുക്കൽ അല്ലെ??

സ്നേഹത്തെ കുറിച്ച് മുൻപ് വിശുദ്ധ പുസ്തകത്തിൽ  വായിച്ചത് ഓർക്കുന്നില്ലേ...

"സ്നേഹം ക്ഷമ ആണ് ... 
ദയ ആണ്. 
അത് അസൂയപ്പെടുന്നില്ല, 
പ്രശംസിക്കുന്നില്ല, 
അഭിമാനിക്കുന്നില്ല.

അത്  പരുഷമല്ല, 
അത് സ്വയം അന്വേഷിക്കുന്നതല്ല,
എളുപ്പത്തിൽ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നില്ല,
 തെറ്റുകളുടെ ഒരു രേഖയും സൂക്ഷിക്കുന്നില്ല.

അത്  തിന്മയിൽ ആനന്ദിക്കുന്നില്ല, 
മറിച്ച് സത്യത്തിൽ സന്തോഷിക്കുന്നു.

അത്  എല്ലായ്പ്പോഴും പരിരക്ഷിക്കുന്നു, എല്ലായ്പ്പോഴും വിശ്വസിക്കുന്നു, 
എല്ലായ്പ്പോഴും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു,
എല്ലായ്പ്പോഴും സ്ഥിരോത്സാഹം കാണിക്കുന്നു.

സ്നേഹം.... 
അത്  ഒരിക്കലും പരാജയപ്പെടുന്നില്ല... "

താൻ അതിൽ ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നു എങ്കിൽ ... 

രാജാവിനോട് തനിക്കു ഉള്ളത് ഒരു കറയും  ഇല്ലാത്ത സ്നേഹം തന്നെ ആണെങ്കിൽ ....

അദ്ദേഹത്തെ ആഗ്രഹിക്കാൻ പാടില്ലാ..
മോഹിക്കാൻ പാടില്ലാ... സ്വന്തം ആവണം എന്ന് സ്വപ്നം കാണാൻ പാടില്ലാ... 
ഒന്നും പ്രേതീക്ഷിക്കാൻ പാടില്ലാ...

നിർലോഭമായി... നിസ്വാർത്ഥമായി ... 
അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹിച്ചു ജീവിക്കാൻ തയ്‌യാറാണോ??

അവൾക്കു മറുപടി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... 

താൻ.... ഒരു സാധാരണ പെണ്ണാണ്... 

തന്നെ കൊണ്ട് ഇതൊക്കെ സാധിക്കുമോ?? എത്ര ആയാലും മനുഷ്യ ജൻമം അല്ലെ.. ആഗ്രഹിക്കാതെ... മോഹിക്കാതെ... സ്വപ്നം കാണാതെ ... ജീവിക്കാൻ പറ്റുമോ??

അത്രക്കുള്ള ശക്തി തനിക്കു ഉണ്ടോ?? 

സാധിക്കും... 

സ്നേഹത്തിന്റെ ശക്തി അത്ര വലുതാണ്.. 

പറയാൻ എന്തെളുപ്പം ... പക്ഷെ...

ശ്രെമിക്കണം..

എന്തും ഒരു പ്രാവശ്യം ശ്രെമിച്ചു നോക്കണം... എന്നിട്ടേ ഒരു നിഗമനത്തിൽ എത്താൻ പാടുള്ളു...

----------------------------------------------------------

പിറ്റേ ദിവസം മുതൽ അവൾ ജോലിക്കു പോയി തുടങ്ങി.. 

മനസിന്റെ കാലുഷ്യം പുറത്തു കാണിക്കാതെ അവൾ ജോലി ഒക്കെ ആവും വിധം ചെയാൻ ശ്രെമിച്ചു...

പക്ഷെ കഴിയുന്നില്ല... 

രാജാവിനെ ഒരു നോക്ക് കാണാൻ അവളുടെ ഉള്ളു വെമ്പി... 

വല്ലപ്പോഴും ഒരിക്കൽ രാജാവിൻനെ കാണാൻ പറ്റിയാലോ... പിന്നെ.. നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ സങ്കടം.. 

കാണാൻ പറ്റിയില്ലെങ്കി... കാണാൻ പറ്റാത്തതിന്റെ ഖേദം...

ജോലിയിൽ ഉള്ള അവളുടെ ശ്രെദ്ധ കുറഞ്ഞു...

ആദ്യകാലത്തു നന്നായി പണിയെടുത്തത്തു  കാരണം അവൾക്കു കാര്യക്കാരൻ അധിക ചുമതല ഏർപെടുത്തിയായിരുന്നു... 

അതൊക്കെ.. അത്യധികം കാര്യപ്രാപ്തിയോടെ അവൾ ചെയ്തു വന്നതും ആയിരുന്നു...

അതെപ്പോഴും അങ്ങനെ ആണല്ലോ... പണി നന്നായി ചെയ്‌താൽ... എപ്പോഴും പണി കിട്ടികൊണ്ടിരിക്കും...

അല്ലാത്തവർ സുഖിച്ചു ഇരിക്കും...

പക്ഷെ... രാജാവിന്റെ വേളിയുടെ കാര്യം അറിഞ്ഞത് മുതൽ ... അവൾ ജോലിയിൽ താല്പര്യം ഇല്ലാത്തതു പോലെ പെരുമാറാൻ തുടങ്ങി... 

ഇനി ഇതൊക്കെ ചെയ്തിട്ട് എന്തിനാ എന്ന ഭാവം...

കൊട്ടാരത്തിൽ കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്നവർ തന്നെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്നു പോലെ... 

തന്നെ എല്ലാവരും മാറ്റി  നിർത്തുന്നത് പോലെ... 

തനിക്കു ആരും ഇല്ലാത്തതു പോലെ..

കൊട്ടാരത്തിൽ പോകാൻ പോലും പിന്നെ അവൾക്കു മടി ആയി.. 

പക്ഷെ... കൊട്ടാരത്തിൽ പോയില്ലങ്കിൽ എങ്ങനെ രാജാവിനെ കാണും...

അതിനെ വേണ്ടി  മാത്രം അവൾ പോയി... പക്ഷെ ജോലി കാര്യത്തിൽ അവൾ ഉഴപ്പി...

ദിവസം ചെല്ലുംതോറും അവൾക്കു സങ്കടം ഏറി വന്നു... 

ഒരു കൂട്ടുക്കാരിയുണ്ടായിരുനെങ്ങിൽ ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞു പങ്കു വെയ്ക്കാമായിരുന്നു... 

പക്ഷെ... തനിക്കു അതും ഇല്ലാ... 

ആരോടും ഒന്നും പറയാൻ പറ്റാതെ ... എല്ലാം ഉള്ളിൽ അടക്കി വെച്ച് ... വിഷാദരോഗത്തിന്റെ ആഴമില്ലാ കയങ്ങളില്ലേക്ക് അവൾ മുങ്ങാകുഴിയിടാൻ തുടങ്ങി... 

നെഞ്ചു പൊട്ടുന്ന വേദനയിൽ അവൾ ആ തീരുമാനം എടുത്തു....

കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലി ഉപേക്ഷിക്കുക.. 

ജോലി ഉപേക്ഷിക്കാനോ... വിഡ്ഢിത്തം ചിന്തിക്കാതെ...

ഇത്രയും നല്ല ജോലി... അതും രാജ കൊട്ടാരത്തിൽ... ശമ്പളം... ആനുകൂല്യങ്ങൾ... ഭാവിയെ പറ്റി ആകുലപ്പെടേണ്ടതില്ലാ..നല്ലതു പോലെ ജോലി ചെയ്‌താൽ സ്ഥാനകേറ്റം... അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം...

ശെരിയാണ്...എല്ലാം ശെരിയാണ്..

പക്ഷെ വയ്യ... ഇങ്ങനെ നീറി നീറി കഴിയാൻ... എന്തൊരു ശ്വാസം മുട്ടലാണ്..

ഇവിടം വിട്ടാൽ.... മറന്നാലോ ... മനസ്സീന്നു മാഞ്ഞാലോ...


മറക്കാനോ... തനിക്കു മറക്കണ്ട... മനസ്സീന്നു മായിച്ചു കളയണ്ട... 

എന്തായാലും ജോലി വിടാം.. ഇനി ഇവിടെ വയ്യ...

 രണ്ടും കല്പിച്ചു അവൾ  വീട്ടിൽ  കാര്യം പറഞ്ഞു... 

താൻ കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലി വിടാൻ ആലോചിക്കുകയാണ്..

വീട്ടിൽ അന്ന് നടന്ന കോലാഹങ്ങൾ .... എല്ലാവരും  അവളെ വഴക്കു പറഞ്ഞു... ശകാരിച്ചു... അവൾക്കു അഹമ്മതി ആണ്... അവൾ നിഷേധി ആണ്... കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലി വിടണം പോലും... 

പക്ഷെ... തന്റെ തീരുമാനത്തിൽ നിന്ന് പിന്മാറാൻ അവൾ തയ്‌യാറായിരുന്നില്ല... 

അവസാനം വീട്ടുകാർ  പറഞ്ഞു... 

ശെരി... കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലി പറ്റില്ലെങ്കി വേണ്ട... പക്ഷെ.. മറ്റൊരു ജോലി കിട്ടിയിട്ട് ഇത് വിട്ടാൽ മതി... അല്ലാതെ ... ജോലി ഇല്ലാതെ വെറുതെ വീട്ടിൽ നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല... 

അവൾ സമ്മതിച്ചു... 

ജോലി അന്വേഷിക്കുന്നവർ പേര്  വിവരങ്ങൾ കൊടുത്തു അപേഷിക്കേണ്ട സ്ഥലത്തു അവൾ ചെന്നു... നടപടിക്രെമങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കി... 

പുതിയ ഒഴിവുകൾ വരുമ്പോൾ അറിയിക്കാം എന്ന് ഉറപ്പിൽ അവർ അവളെ തിരിച്ചയച്ചു...

വീണ്ടും ... കൊട്ടാരത്തിലേക്കു...

ദിവസങ്ങൾ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി... ഈ സമയമത്രയും   അവൾ അനുഭവിച്ച    മാനസിക വ്യഥ എത്രത്തോളും ആണെന്ന് ആർക്കും മനസിലായില്ല.. 

അങ്ങനെ ഇരിക്കെ അവൾക്കു അറിയിപ്പ് വന്നു... ഒരിടത്തു ഒരു ജോലി ഒഴിവ് വന്നിട്ടുണ്ട്... ഇന്ന ദിവസം അഭിമുഖത്തിൽ പങ്കെടുക്കണം... 

അഭിമുഖദിവസം അവൾ കൊട്ടാരത്തിൽ നിന്ന് അവധി എടുത്തു.. 

അഭിമുഖത്തിൽ പങ്കെടുത്തു... ജോലി ഏതാണ്ട് ശെരിയായ മട്ടായി... വീണ്ടും താൻ ഒരു തുടക്ക കാരിയാവുകയാണ്... ഇപ്പൊ കിട്ടുന്നതിന്റെ പകുതി ശമ്പളം തരാമെന്നു അവർ പറഞ്ഞു... സമ്മതിക്കാതെ അവൾക്കു നിർവാഹം ഇല്ലായിരുന്നു...

എന്ത് വന്നാലും കൊട്ടാരത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങണം... അതിന്നു ഒരു മാറ്റവുമില്ല...

അങ്ങനെ അവൾ കൊട്ടാരത്തിലെ ജോലി വിടുന്ന കാര്യം കാര്യക്കാരനെ അറിയിച്ചു... 

രാജിക്കത്തു  നൽകി... 

ഇന്ന് കൊട്ടാരത്തിൽ തൻ്റെ  അവസാന ദിവസം ആണ്... അവൾ വേദനയോടെ ഓർത്തു...

 ഇനി ഒരിക്കലും  താൻ ഇങ്ങോട്ടേക്കില്ല.. ഇനി ഒരിക്കലും താൻ തൻ്റെ രാജാവിനെ കാണില്ല.. 

ഇവിടം കൊണ്ട് അവസാനിക്കുകയാണ്... എല്ലാം..

വൈകുന്നേരം... പണി കഴിഞ്ഞു  എല്ലാവരും വീട്ടിലിലേക്കു പോകുകയായിരുന്നു... 

അവളും ആ കൂട്ടത്തിൽ നടക്കുകയായിരുന്നു... 

പെട്ടെന്നു  ആരോ പറഞ്ഞു... 

" ദേ... രാജാവ് പോകുന്നു"... 

ഒരു നിമിഷം... അവൾ ആരോ ചൂണ്ടി കാണിച്ച ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കി... 

അതെ രാജാവ്... തൻ്റെ രാജാവ്... 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുതിരപ്പുറത്തു... എല്ലാ പ്രൗഢിയോടും കൂടി ...

ഒരു മിന്നായം പോലെ അവൾ കണ്ടു...

ഇനി ഒരിക്കലും  ആ തിരുമുഖം ദർശിക്കാവുന്ന ഉള്ള ഭാഗ്യം തനിക്കു ഇല്ലാതെ പോയല്ലോ ...

നിറഞ്ഞു തുളുമ്പിയ കണ്ണുകൾ  ആരും കാണാതെ അവൾ തുടച്ചു.. 

ഹൃദയത്തിൽ ഒരു ആയിരം ചാട്ടവാറടി ഏറ്റതു പോലെ അവൾ സാവധാനം കൊട്ടാരത്തിന്റെ പടിക്കെട്ടുകൾ ഇറങ്ങി...  

എന്നന്നേക്കുമായി 


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 ആരുടേയും അനുവാദത്തിന്നു കാത്തു നിൽക്കാതെ കാലചക്രം അതിൻ്റെ പാട്ടിനു തിരിഞ്ഞു കൊണ്ടിരിന്നു... 

ദിവസങ്ങൾ, ആഴച്ചകൾ, മാസങ്ങൾ, വർഷങ്ങൾ ... 

ശരത്കാലത്തെ വൃക്ഷത്തിന്റെ ഇലകൾ പോലെ അവ കൊഴിഞ്ഞു പൊയ്ക്കൊണ്ടേയിരുന്നു...

പ്രായോഗിക ജീവിതത്തിന്റെ അടിയൊഴുക്കിൽ പെട്ട് ഏവരും മുങ്ങിത്താണു.. 

-----------------------------------------------------------

പുതിയ വർഷം വരവായി... 

ലോകമെങ്ങും പ്രേതീക്ഷയോടും സ്വപ്നങ്ങളോടും കൂടി  കാത്തിരുന്ന ആ വർഷം ...

മഹാത്ഭുതങ്ങൾ സംഭവിക്കുമെന്ന് മഹാന്മാർ പ്രവചിച്ച ആ വർഷം ....

ഏവരും  ആ വർഷത്തെ വരവേൽക്കാനുള്ള തയ്‌യാറെടുപ്പിൽ ആയിരുന്നു...

അപ്പോഴാണ്... ലോകം മുഴുവൻ കീഴ്‌മേൽ മറിക്കുവാൻ .... രംഗബോധം ലവലേശവും തൊട്ടു തീണ്ടിയിട്ടില്ലാത്ത  ഒരു കോമാളിയെ പോലെ ആ മഹാവിപത്തു സംജാതമായത് ....

( തുടരും )... 

( അടുത്ത പാർട്ട് കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്ക്കു ശേഷം... ക്ഷമയോട് സഹകരിക്കുക )...

raajaavine snehicha daasi pennu Part 2

രാജാവിനെ സ്നേഹിച്ച ദാസി പെണ്ണ് പാർട്ട് 2 

ജോലി കഴിഞ്ഞു അവൾ വീട്ടിലിലെത്തി... അന്ന് പതിവിലും വൈകിയാണ് അവൾ വന്നത്... നല്ല ക്ഷീണവും ഉണ്ടായിരുന്നു.... 

വീട്ടുക്കാർ എല്ലാം ഒത്തൊരുമിച്ചു വർത്തമാനം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു... 

" അല്ലേലും നല്ല ഒരു കാര്യം അല്ലെ ??? എത്ര നാൾ ഇങ്ങനെ കഴിയും?? രാജാമാതാ സമ്മതിക്കില്ല... "

അവളുടെ അമ്മമ്മ വക അഭിപ്രായം... 

അവൾക്കു കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും വ്യക്തമായില്ല... ഇവർ ആരെ കുറിച്ചാ  ഈ പറയുന്നത്... 

അവൾ മറപുരയിൽ പോയീ ദേഹശുദ്ധി വരുത്തി..

ആഹാരം വിളമ്പാൻ നേരം അവൾ അമ്മമ്മയോട് സ്വകാര്യതയിൽ ചോദിച്ചു...

നിങ്ങൾ എന്താ നേരത്തെ സംസാരിച്ചത്?? രാജാ മാതാ എന്ത് സമ്മതിക്കില്ലാന്ന്?? 

" അല്ലെ... ഇതാ ഇപ്പൊ നന്നായേ .... " അമ്മമ്മ മൂക്കത്തു വിരൽ വെച്ചു ...

" നീ എന്നും രാവിലെ ഇവിടുന്നു ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങി പോകുന്നത് എങ്ങോട്ടേക്കാ?? അവിടെ നടക്കുന്നത് ഒന്നും നീ അറിയുന്നില്ലേ??"

ശെരിയാണ്... താൻ ആരുമായും സ്വഹൃദത്തിൽ അല്ല... ജോലിയിൽ മാത്രം ആണ് തൻ്റെ ശ്രെദ്ധ ...

അവൾ വീണ്ടും അമ്മമ്മയോട് കൊഞ്ചി... 

ഒന്ന് പറയുന്നുണ്ടോ... 

" എൻ്റെ കുട്ടി... വേറെന്താ... നമ്മുടെ രാജാവിന്റെ വേളി നിശ്ചയിച്ചു...അയൽ രാജ്യത്തെ രാജകുമാരിയുമായീ... നീ ഇതൊന്നും അറിഞ്ഞില്ലേ??"

അമ്മമ്മ പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പറയുകയും ചോദിക്കുകയും ചെയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... 

പക്ഷെ... അവൾ അതൊന്നും കേട്ടില്ല... ശ്രെദ്ധിച്ചില്ലാ ... 

കണ്ണിൽ ആകെ ഇരുട്ടായതു പോല്ലേ... എന്താ  ഇപ്പൊ കേട്ടത്... 

വേളി ആയീന്നോ... തന്റെ രാജാവിനോ... അത് എങ്ങനെ ശെരിയാവും... 

ഏയ് ....അമ്മമ്മക്ക് തെറ്റിയതാവും...

അങ്ങനെ ഒക്കെ സംഭവിക്കുമോ??

അവൾക്കു ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടിയില്ല.. 

അദ്ദേഹം... അദ്ദേഹം തൻ്റെ അല്ലെ... താൻ അല്ലെ അദ്ദേഹത്തെ പ്രാണനേക്കാൾ ഉപരി  സ്നേഹിച്ചു ജീവിക്കുന്നത്... അദ്ദേഹം തനിക്കു സ്വന്തം  ആവേണ്ടതല്ലേ ??

എന്തായാലും നാളെ കൊട്ടാരത്തിൽ ചെല്ലുമ്പോ ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കാം... അവൾ മനസ്സിൽ കരുതി... 

അന്ന് രാത്രി അവൾ ഉറങ്ങിയില്ല.. ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ലാ.. എങ്ങനെ എങ്കിലും നേരം വെളുത്താൽ മതീന്ന് ആയീ...

മനസിന്  വല്ലാത്ത ഭാരം... ആകെപ്പാടെ എന്തോ ഒരു അസ്വസ്ഥത .... തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു അവൾ നേരം വെളുപ്പിച്ചു... 

അന്ന് അവൾ പതിവിലും നേരത്തെ കൊട്ടാരത്തിൽ എത്തീ.. 

പക്ഷെ... ആരോട് ചോദിക്കും... എന്ത് ചോദിക്കും... 

അവളുടെ മനസ് പടാ പടാന്നു മിടിക്കാൻ തുടങ്ങി... 

അപ്പോഴാണ് തോട്ടം മേല്നോട്ടക്കാരൻ ആ വഴി വന്നത്...

" എന്താണ്... വെറുതെ നിക്കുന്നത്... ആഹ്ഹ... ഇപ്പൊ വെറുതെ  നിന്നോ... രാജാവിന്റെ വേളിയുടെ സമയത്തു പിടിപ്പതു  പണിയുണ്ടാവും.."

രാജാവിന്റെ വേളി നിശ്ചയിച്ചോ?? കിട്ടിയ അവസരം പാഴാക്കാതെ അവൾ അയാളോട് ചോദിച്ചു. 

" ഏഹ് ... ഇതൊന്നും അറിഞ്ഞില്ലേ?? ഇവിടെ എല്ലാരും അറിഞ്ഞല്ലോ... നിശ്ചയവും മോതിരം മാറ്റവും കഴിഞ്ഞു... അടുത്ത് തന്നെ പുടവ കൊടുക്കും ..."

ഭൂമി രണ്ടായീ പിളർന്നു താഴേക്കു പോയെങ്കില്ലെന്നു അവൾക്കു തോന്നി...

അവൾ അറിയാതെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു... 

എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് അറിയാതെ അവൾ നിന്ന് പുളഞ്ഞു...കൈയും കാലും ഒക്കെ തളരുന്നത് പോല്ലേ...

അന്നത്തെ ദിവസം എങ്ങനെ അവിടെ കഴിച്ചു കൂട്ടീന്നു അവൾക്കു അറിഞ്ഞൂടാ... 

എങ്ങനെയും ജോലി തീർത്തു വീട്ടിൽ പോയാ മതീനായീ ...

ജീവിതത്തിലെ സന്തോഷം എല്ലാം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് അവസാനിച്ചത് പോല്ലേ... ഇനി ജീവിക്കുന്നതിൽ അർത്ഥം  ഇല്ലാത്തതു പോല്ലേ...

പെട്ടെന്ന് ഏതോ അറിയപ്പെടാത്ത ഒരു തുരുത്തിൽ ഒറ്റപെട്ടതു പോല്ലേ...

അവൾക്കു ഭ്രാന്തു പിടിക്കുന്നത് പോല്ലേ തോന്നി... ഒന്നും കഴിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല.. ആരോടും മിണ്ടാൻ തോന്നുന്നില്ല... 

ഒറ്റയ്ക്ക് എവിടെയെങ്കിലും പോയി ഇരുന്നു ഒന്ന് കരയാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ...

അവളുടെ മനസ് വിങ്ങി, എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും സമനില തെറ്റും  എന്ന അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു അവൾ ...

എങ്ങനെയൊക്കെയോ അന്നത്തെ ജോലി അവസാനിപ്പിച്ചു അവൾ വീട്ടിലിലേക്കു മടങ്ങി... 

വീട് നിറച്ചു ആളുകൾ ആണ്... ഒരു സ്വകാര്യത ഇല്ലാ... 

ഒന്ന് കരയാൻ പോലും പറ്റുന്നില്ലല്ലോ... അവൾ സ്വയം പരിതപിച്ചു... 

വിവിധ തരം ചിന്തകൾ അവളെ അലട്ടാൻ തുടങ്ങി... ജീവിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന് വരെ അവൾ ചിന്തിച്ചു.. 

ഒരു കാര്യം അവൾക്കു തീർച്ച ആയിരുന്നു... 

തൻ്റെ  ജീവിതം ഇനി ഒരിക്കലും പഴയതു പോല്ലേ ആവില്ല... 

ആ തിരിച്ചറിവിൽ അവൾ ചില തീരുമാനങ്ങൾ എടുത്തു...

(തുടരും) 

raajavine snehicha daasi pennu

രാജാവിനെ സ്നേഹിച്ച ദാസി പെണ്ണ് 

ഒരിടത്തു ഒരിടത്തു ഒരു രാജാവുണ്ടായിരുന്നു... 

രാജാവെന്നു വെച്ചാ ഒരു ഒന്നര രാജാവ്..
ഇങ്ങനെ ഒരു ജഗജില്ലി രാജാവിനെ അന്നേ വരെ ആ രാജ്യം കണ്ടിട്ടിലാ ..

കാണാൻ അത്ര മെന ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും.... രാജാവിനെ എല്ലാവര്ക്കും ഭയങ്കര ഇഷ്ടമായിരിന്നു... 

കാര്യ പ്രാപ്തിയിൽ രാജാവിനെ വെല്ലാൻ ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..

അങ്ങനെ രാജാവ് നല്ല രീതിയിൽ ഭരണം നടത്തി കൊണ്ട് പോകുമ്പോ .. 

കൊട്ടാരത്തിൽ പുതിയതായീ ദാസി വേലക്കു ഒരു പെൺകൊടി  വന്നു...

തീരെ ചെറിയ പെൺ ഒന്നും അല്ലാട്ടോ.... അറിവും പാകതയും ഒക്കെ ഉള്ള ഒരു പെണ്ണ്... അവളെ കാണാനും നല്ല ചേലാണ് ...

കൊട്ടാരത്തിൽ ചെയ്യണ്ട ജോലിയെ കുറിച്ച് അവൾക്കു വല്യ പിടിയൊന്നും  ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..

പതുക്കെ പതുക്കെ അവൾ ഓരോന്നും പഠിച്ചു വരാൻ തുടങ്ങി ...

ഒരു ദിവസം അവൾ വളരെ അവിചാരിതമായീ രാജാവിനെ കണ്ടു...

ഓ... അപ്പൊ ഇതാണല്ലേ ഈ രാജ്യത്തിന്റെ രാജാവ്... കണ്ടിട്ട് വല്യ പ്രൗഢിയൊന്നും തോന്നുന്നില്ല.. പക്ഷെ ഭയങ്കര കഴിവാണെന്നാ  കേട്ടത്.. 

അങ്ങനെ വിചാരിച്ചു അവൾ അവളുടെ പാട്ടിനു പോയീ...

കൊട്ടാരത്തിലെ മറ്റു ജോലിക്കാർ രാജാവിനെ പറ്റി  നല്ലതു മാത്രം പറയുന്നത് അവൾ കേൾക്കാൻ തുടങ്ങി ...

അത് കേൾക്കുമ്പോ അവളുടെ ചങ്ക് പതിവിലും വേഗത്തിൽ ഇടിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നത് അവൾ ശ്രെദ്ധിച്ചു ....

ഉള്ളിൽ എവിടെയോ ചിത്രശലഭങ്ങൾ പറക്കുന്നത് പോല്ലേ ...

ഇതെന്താ ഇങ്ങനെ ?? അവൾക്കു എത്രെ ആലോചിച്ചിട്ടും മനസിലായില്ല..

താൻ രാജാവിനെ അങ്ങനെ കണ്ടിട്ടില്ല.. തന്നെ രാജാവിന് അറിയുക കൂടി ഇല്ലാ.. 

പിന്നെ എന്തിനാ ... അദ്ദേഹത്തെ കുറിച്ച് കേൾക്കുമ്പോ തൻ്റെ നെഞ്ച് ഇങ്ങനെ കിടന്ന് പെടക്കുന്നതു ....

അവൾ തന്റെ നെഞ്ചിന്റെ പെടപ്പ് അവഗണിക്കാൻ തുടങ്ങി ...

പക്ഷെ അവഗണിക്കുന്തോറും പെടപ്പ്  കൂടി കൂടി വന്നു ... അത് നിശബ്ദമായീ നോക്കി നിൽക്കാൻ  മാത്രമേ അവൾക്കു കഴിഞ്ഞുള്ളു...

പിന്നെ പിന്നെ... രാജാവിനെ ഒരു നോക്ക് കാണാൻ... ആ തിരുമുഖം ഒന്ന് ദർശിക്കാൻ ...അതിന്നു  വേണ്ടി മാത്രം അവൾ കൊട്ടാരത്തിലേക്കു പോകുന്നു  എന്ന അവസ്ഥയായീ...

നല്ല രീതിയിൽ ജോലി ചെയ്‌താൽ ആരെങ്കിലും തന്നെ കുറിച്ച് രാജാവിന്റെ അടുത്ത് പറഞ്ഞാലോ... രാജാവിന് തന്നെ കുറിച്ച് ഒരു മതിപ്പു ഉണ്ടായാലോ...  അതിനു  മാത്രമായി പിന്നീട് അവളുടെ ശ്രമം..

പക്ഷെ.. അത് അത്ര എളുപ്പം ആയിരുന്നില്ലാ... ..രാജാവല്ലേ. .. അങ്ങനെ എപ്പോഴും കാണാൻ പറ്റുമോ... ഇത്രയും ജോലിക്കാരില്ലേ ... അതിൽ നിന്ന് തന്നെ ശ്രെദ്ധിക്കണമെങ്കിൽ എന്തോരം നന്നായീ ജോലി ചെയ്യണം...

പക്ഷെ ... കാണാൻ പറ്റുമ്പോഴൊക്കെ അവൾ തരം പോല്ലേ നോക്കി നിന്ന് കണ്ടു കൊണ്ടിരുന്നു... അല്ലാതെ അവളെ പോല്ലേ ഒരു ദാസി പെണ്ണിന് വേറെ എന്താ ചെയാൻ കഴിയുകാ... 

എന്നിരുന്നാലും ... രാജാവിനൊടുള്ള സ്നേഹം... അത് അപ്പോഴേക്കും അവളിൽ കത്തി പടർന്നിരുന്നു... അവളുടെ ചിന്തകളിൽ അദ്ദേഹം മാത്രമായി.. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓരോ അണുവിൻനെയും സ്നേഹിച്ചു അവൾ ജീവിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു... 

അതിന്നു മുമ്പുള്ള തൻ്റെ  ജീവിതം എങ്ങനെ ആയിരുന്നു എന്ന് അവൾ മറന്നു..

ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും അല്ലാത്തപ്പോഴും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്തകളിൽ ഉഴറി അവൾ അങ്ങനെ പാറി പറന്നു നടന്നു..

കൂലി കിട്ടുന്ന ദിവസം ... എല്ലാവരും വരി വരിയായി കൂലി മേടിക്കാൻ വേണ്ടി നിൽക്കുകയാണ് ...

അപ്രതീക്ഷിതമായീ രാജാവ് അവിടേക്കു വന്നു... അവൾ രാജാവിനെ കൺകുളിർക്കെ നോക്കാൻ തുടങ്ങി... അസുലഭ നിമിഷം ആണ്... ശെരിക്കും വിനിയോഗിക്കണം... അവൾ മനസ്സിൽ കരുതി...

ജോലിക്കു ചേർന്ന ദിവസം കണക്കാക്കിയാണ് കൂലി കൊടുക്കുന്നത്... ആദ്യം കാലം മുതൽ തന്നെ ജോലിയിൽ  ഉള്ളവർ വരിയുടെ  തുടക്കത്തിൽ നിൽക്കും ... അവസാനം കേറിയവർ പുറകിൽ നിൽക്കും... അങ്ങനെ ആണ് അതിന്റെ ഒരു രീതി... 

അവൾ ജോലിയിൽ പ്രേവേശിച്ചിട്ടു അധികം ആവാത്തതിനാൽ അവൾ വരിയുടെ പിറകിൽ ആയീ ആണ് നിന്നിരുന്നത്... 

രാജാവ് കൂലി മേടിക്കാൻ നിൽക്കുന്ന ഓരോർത്തരോടും അവരുടെ കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു .... എല്ലാവരും ഭക്തിയോടും ബഹുമാനത്തോടും കൂടി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്കു മറുപടി നൽകി...

ഇതെല്ലാം നോക്കി കണ്ടു അവൾ സാകൂതം നിന്നു .... 

അവളുടെ തൊട്ടു മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ദാസിയോട് രാജാവ് കാര്യങ്ങൾ തിരക്കി... ഇനി അടുത്തത്  തൻ്റെ  ഊഴം ആണ്...  അവൾ മനസ്സിൽ കണക്കു കൂട്ടി... 

തൻ്റെ അടുത്ത് രാജാവ് വരും... തൻ്റെ കാര്യങ്ങൾ ചോദിക്കും... ആദ്യമായാണ് അവിടുന്ന് തന്നോട് സംസാരിക്കാൻ വരുന്നത്... ദൈവമേ ... കാത്തോളണേ ... വിഡ്ഢിത്തരം ഒന്നും വായീന്നു വീഴല്ലേ... അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു...

എന്നാൽ രാജാവ് അവളെ ശ്രെദ്ധിച്ചും കൂടി ഇല്ലാ.. അവളുടെ തൊട്ടു പിന്നിൽ നിന്ന ദാസിയോട് അദ്ദേഹം സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി... 

അവളുടെ ഹൃദയം നുറുങ്ങി... തന്നെ മാത്രം എന്തേ അവഗണിച്ചു... അവൾക്കു എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടികിട്ടിയില്ലാ.. തൻ്റെ ഭാഗത്തു നിന്നും എന്ത് തെറ്റാണ് സംഭവിച്ചത്... അങ്ങനെ ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങൾ അവളുടെ മനസ്സിൽ പെരുമ്പറ കൊട്ടാൻ തുടങ്ങി... 

പക്ഷെ ആ ചോദ്യങ്ങൾ എല്ലാം ഉത്തരം കിട്ടാത്തവ ആയീ അവളുടെ മനസ്സിൽ നീറി പുകയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... 

മറ്റു ജോലിക്കാർ രാജാവ് തങ്ങളോട് ചോദിച്ചതും പറഞ്ഞതും ആയാ കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് പരദൂഷണം പറഞ്ഞിരുന്നപ്പോൾ അവൾ മാത്രം ഒന്നും പറയാൻ ഇല്ലാതെ പിടയുന്ന നെഞ്ചുമായീ മൗനം പാലിച്ചു...

ഇനി താൻ സ്നേഹിക്കുന്ന കാര്യം എങ്ങാനും അറിഞ്ഞു കാണുമോ?? അവൾ സംശയിച്ചു... 

എയ്യ്യ് ... അങ്ങനെ വരാൻ വഴിയില്ല...  അതിന്നു താൻ  ഇത് ആരോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ... പിന്നെ എങ്ങനെ ?? 

അവളുടെ ഉള്ളിൽ ചോദ്യങ്ങളുടെ പെരുമഴ പെയ്തു... പക്ഷെ എന്ത് ഫലം... ആരോട് ചോദിക്കാൻ... എന്ത് പറയാൻ... അവൾ തന്നെത്താൻ എന്തൊക്കെയോ പുലമ്പി...

ജോലിയിൽ കൂടുതൽ ശ്രെദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി... 

തന്നെ രാജാവ് ശ്രെദ്ധിക്കണമെങ്കിൽ അതെ ഉള്ളു ഒരു മാർഗം എന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു ... 

അദ്ദേഹത്തെ മനസ്സിൽ ധ്യാനിച്ച് അവൾ ഓരോ ജോലിയും ഭംഗിയായീ ചെയ്തു തീർത്തു കൊണ്ടിരിന്നു...

പക്ഷെ രാജാവ് തരം  കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ തന്നെ അവഗണിക്കുന്നതായീ അവൾക്കു തോന്നി... 

മറ്റു ദാസിമാരോട് വല്യ മടി ഇല്ലാതെ സംസാരിക്കുന്നു... ക്ഷേമം അന്വേഷിക്കുന്നു... തന്നെ കാണുമ്പോ മാത്രം കാണാത്ത  മട്ടിൽ പോകുന്നു.... 

ഇനി തന്നെ കാണാൻ ഭംഗി ഇല്ലാത്തോണ്ട് ആവുമോ?? മുടിക്ക് നീളം കുറഞ്ഞിട്ടാവുമോ?? അവൾ കണ്ണാടിയുടെ മുന്നിൽ നിന്ന് സ്വയം ചോദിച്ചു...

പക്ഷെ... തൻ്റെ അത്ര ഭംഗി ഇല്ലാത്ത... മുടി ഇല്ലാത്ത ... ജോലിയിൽ തൻ്റെ അത്ര മിടുക്കർ  അല്ലാത്ത  മറ്റു ദാസിമാരോടൊക്കെ നല്ല രീതിയിൽ പെരുമാറുന്നുണ്ടല്ലോ ... 

പിന്നെ തന്നെ മാത്രം അവഗണിക്കുന്നതു എന്തിനാണ്.... 

 മനുഷ്യത്വം വേണം... വല്യ രാജ്യം ഭരിക്കുന്ന രാജാവാണ് പോലും... മനുഷ്യൻറെ മനസ് കാണാൻ മാത്രം കണ്ണില്ലാ... 

അവൾക്കു സങ്കടവും ദേഷ്യവും ഒക്കെ വന്നു.... ഉള്ളിലെ സ്നേഹം പുറത്തു കാണിക്കാൻ ധൈര്യം .ഇല്ലാ.. പോരാത്തതിന് കടുത്ത അപഹർഷതാബോധവും.... 

മാസങ്ങൾ കടന്നു പോയീ... രാജ്യത്തു  പല  രീതിയിൽ ഉള്ള മാറ്റങ്ങൾ വന്നു... രാജാവിന്റെ പേരും പ്രശസ്തിയും വാനം മുട്ടെ ഉണർന്നു... രാജ്യം പുരോഗതിയില്ലേക്ക് കുതിച്ചു ഉയർന്നു...

ഒരു കാര്യത്തിൽ മാത്രം മാറ്റം വന്നില്ല.... ദാസി പെണ്ണിന്റെ സ്നേഹത്തിന്ന് ... 

അവൾ അങ്ങനെ രാജാവിൻനെ സ്നേഹിച്ചു മതിവരാതെ ജീവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയം .....

ഇടിത്തീ പോല്ലേ ആ വാർത്ത പരന്നു ....

                                                                                                                                  ( തുടരും )